លក្ខខណ្ឌ

ការយល់ពីមូលហេតុដែលអាំងស៊ុយលីនមានសារសំខាន់ចំពោះជំងឺទឹកនោមផ្អែម   វាជួយឱ្យយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរបៀប   ដែលរាងកាយប្រើប្រាស់អាហារសម្រាប់ថាមពល។ រាងកាយរបស់លោកអ្នកត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយកោសិការាប់លាន។ ដើម្បីបង្កើតថាមពល   កោសិកាទាំងនេះត្រូវការចំណីអាហារក្នុងទម្រង់សាមញ្ញបំផុត។ នៅពេលលោកអ្នកញ៉ាំ    ឬផឹក   អាហារភាគច្រើនត្រូវបានបំបែកទៅជាស្ករធម្មតាមួយ  ដែលត្រូវបានគេហៅថា “ គ្លុយកូស ( glucose ) ” ។ បន្ទាប់មក   គ្លុយកូសត្រូវបានបញ្ជូនតាមចរន្តឈាមទៅកាន់កោសិកានៃរាងកាយរបស់លោកអ្នក   ដែលវាអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីផ្តល់ថាមពលមួយចំនួន   ដែលរាងកាយរបស់លោកអ្នកត្រូវការសម្រាប់សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ។ បរិមាណគ្លុយកូសនៅក្នុងចរន្តឈាមរបស់លោកអ្នកត្រូវបានគ្រប់គ្រងយ៉ាងតឹងរឹងដោយអ័រម៉ូនអាំងស៊ុយលីន។ អាំងស៊ុយលីនតែងតែត្រូវបានបញ្ចេញក្នុងបរិមាណតិចតួចដោយលំពែង។ នៅពេលដែលបរិមាណគ្លុយកូសក្នុងឈាមរបស់លោកអ្នកកើនឡើងដល់កម្រិតមួយជាក់លាក់   លំពែងនឹងបញ្ចេញអាំងស៊ុយលីនបន្ថែមទៀត   ដើម្បីជំរុញគ្លុយកូសបន្ថែមទៀតចូលក្នុងកោសិកា។ នេះបណ្តាលអោយកម្រិតជាតិគ្លុយកូសក្នុងឈាមរបស់លោកអ្នក ( កម្រិតជាតិស្ករក្នុងឈាម ) ធ្លាក់ចុះ។ ដើម្បីរក្សាកម្រិតគ្លុយកូសក្នុងឈាមកុំធ្លាក់ចុះទាបពេក ( hypoglycemia ឬជាតិស្ករក្នុងឈាមទាប ) រាងកាយរបស់លោកអ្នកផ្តល់សញ្ញាឱ្យលោកអ្នកហូប   និងបញ្ចេញជាតិគ្លុយកូសមួយចំនួនចេញពីការផ្ទុកនៅក្នុងថ្លើម។

អ្នកដែលមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមដែលមិនផលិតអាំងស៊ុយលីន   ឬកោសិកានៃរាងកាយរបស់ពួកគេមានភាពធន់នឹងអាំងស៊ុយលីន   នាំឱ្យមានកម្រិតជាតិស្ករខ្ពស់ចរាចរក្នុងឈាម   ដែលត្រូវបានគេហៅជាធម្មតាថា   ជាតិស្ករក្នុងឈាមខ្ពស់។ តាមនិយមន័យ   ជំងឺទឹកនោមផ្អែមគឺមានកម្រិតជាតិគ្លុយកូសក្នុងឈាម ១២៦ មីលីក្រាមក្នុងមួយដេស៊ីលីត ( mg/dL )    ឬលើសពីនេះ    បន្ទាប់ពីតមអាហារមួយយប់ ( មិនបរិភោគអ្វីទាំងអស់ ) ។